Αναζητώντας τις Μαινάδες και τους Σατύρους στο Ανατολικό Παγγαίο

Η λέξη «μύθος» προέρχεται κατά κάποιους ιστορικούς από το αρχαίο Ελληνικό ρήμα «μύω», που σημαίνει «κλείνω» σε νεοελληνική απόδοση.
Χαρακτηρίζει ιστορίες που περικλείουν πληροφορίες και διδάγματα που διατηρούν τις κοινωνικές αξίες και την συμπαντική αναζήτηση μέσω προβληματισμού του συλλογικού ασυνείδητου του λαού, αλλά με εύπεπτο τρόπο.
            Θελήσαμε φέτος ν’ ακολουθήσουμε τις διαδρομές των Μαινάδων, των αγαπημένων Νυμφών του θεού Διονύσου και να ζήσουμε έστω και για λίγο τον…μύθο των Σατύρων. Να εκστασιαστούμε μαζί τους σε χορούς χωρίς τελειωμό ανάμεσα στα δένδρα, φορώντας στεφάνια από κισσό και ουρλιάζοντας μανιωδώς!!!!
Που είναι η κατοικία τους όμως;
 
              Πλησιάζουμε στην Νικήσιανη, ένα μεγάλο κεφαλοχώρι που ανήκει στον Νομό Καβάλας και βρίσκεται στους πρόποδες του Παγγαίου Ορους, στην ανατολική του πλευρά. Η διαδρομή περνά μέσα απ’ το χωριό· φτάνοντας λοιπόν στην τελευταία ταβέρνα, εκεί που τελειώνει η άσφαλτος, ξεκινά ένας στενός χωματόδρομος που σε χώνει βαθιά στο βουνό.
Πέτρα συνεχώς και φυτευτή μάλιστα. Από κάτω βλέπεις τη Νικήσιανη ν’ απομακρύνεται σιγά-σιγά. Η πορεία ανηφορική, περνάμε απ’ το εκκλησάκι του Αγ. Κωνσταντίνου και συνεχίζουμε ώστε να βρούμε τη διασταύρωση και να πάμε απ’ τον πιο ψηλό χωματόδρομο προς Ζαρκάδια.
Ενα ξεραμένο, πεσμένο δενδράκι μας κλείνει το δρόμο. Ας το κόψουμε, να κάνουμε και τη διαδρομή πιο περιπετειώδη…!!
Φτάνοντας στη διασταύρωση υπάρχει ταμπέλα που προειδοποιεί ότι ο δρόμος που θέλουμε ν’ ακολουθήσουμε είναι κλειστός. Μπαίνουμε αριστερά λοιπόν στον από κάτω. Τα νεροφαγώματα δίνουν και παίρνουν. Η βλάστηση πλούσια, σταδιακά πυκνώνει και η θέα όμορφη. Εχεις το Παλαιοχώρι στα πόδια σου.
               Αφού κάνουμε 15 χωμάτινα χιλιόμετρα, καταλήγουμε στην άσφαλτο που οδηγεί δεξιά στο χιονοδρομικό.
Στη διαδρομή σου συναντάς το καταφύγιο των κυνηγών. Ενας μεγάλος περιφραγμένος χώρος, με ξύλινα σπιτάκια, χαριτωμένος αλλά γεμάτος σκουπίδια απ’ τους πανταχού παρόντες νεοελληνάρες , που έχοντας εύκολη πρόσβαση λόγω της ασφάλτου, ανεβαίνουν για πικ-νικ  και διασκέδαση, αφήνοντας τα βρώμικα αποτυπώματά τους στο φεύγα τους. Συναντήσαμε 7-8 αυτοκίνητα, με ανοιχτές τις πόρτες και μουσική στο διαπασών, όπου έψηναν, έτρωγαν και εκτονώνονταν…
Μη θέλοντας να χαλάσεις τις εικόνες που βίωσες πριν, απομακρύνεσαι τάχιστα.
               Τώρα το υψόμετρο μεγαλώνει και κάνουν την εμφάνισή τους τα έλατα. Κυκλοφορούν αγελάδες ελευθέρας βοσκής και σκυλιά φύλακες. Πάνω απ’ τα 1500m εμφανίζεται και η αλπική ζώνη.
Βλέπεις τον κόλπο της Καβάλας να δεσπόζει ανάμεσα απ’ τη χαράδρα, τη Θάσο απέναντι ν’ αχνοφαίνεται και σε πιάνει ρίγος. Ομορφη πατρίδα…!!!
Το χιονοδρομικό είναι μικρό. Μία πίστα έχει, το κτίριο του όμως φαίνεται καινούργιο. Δεν πήγαμε στο Μάτι, την κορυφή του Παγγαίου. Δεν θα βλέπαμε τίποτα λόγω της θολής ατμόσφαιρας.
               Κατεβαίνοντας απ’ το χιονοδρομικό, πάμε να πιάσουμε το χωματόδρομο που καταλήγει στη Μουσθένη.
Εχει έναν πολύ ωραίο χώρο αναψυχής στο πρώτο του χιλιόμετρο, με πολλά παγκάκια όπου κατασκηνώνουν και ψήνουν τα…δέοντα. (πιο ήπια αυτή τη φορά).
Από εδώ έχουμε 20km χωματόδρομου που διασχίζει την καρδιά του βουνού.
 
 
               ΕΔΩ!!! Αχ, εδώ είναι όλα …αλλιώς!!!!!!!!
Περνάς κυριολεκτικά μέσα από τα δένδρα. Αγγίζουν την οροφή και τα πλευρά του αυτοκινήτου. Απόλυτη ησυχία επικρατεί όσο χώνεσαι βαθύτερα στο άγνωστο. Ο δρόμος δυσκολεύει, η φύση είναι παρθένα. Το δηλώνουν τα χορταριασμένα παρακλάδια των δρόμων που είναι απάτητοι. Τα μάτια λαμπυρίζουν και τρεμοπαίζουν συνάμα, παίζοντας τα παιχνίδια του νου, μη μπορώντας να πιστέψουν αυτό που αντικρίζουν. Δυό νύμφες περνούν τρέχοντας λίγα μέτρα μπροστά μας, διασχίζοντας την πλαγιά. Η μία κοντοστέκεται, μας κοιτά με βλέμμα διαπεραστικό, ανατριχιαστικό και φεύγουν χασκογελώντας, κοροϊδεύοντας τον Σάτυρο που τις κυνηγά, αφήνοντας τις φωνές και τα χαχανητά τους να πλανώνται στον αέρα της μέθης.
Κάπου πιο κάτω δυό-τρία άλογα  ενοχλημένα απ’ την παρουσία μας χλιμιντρίζουν απειλητικά.
Προχωρώντας τα φυλλώματα στήνουν τον δικό τους χορό, τον χορό των Μαινάδων.
Πανζουρλισμός!!! Πανδαισία χρωμάτων, ήχων, που σε αποσυντονίζουν, σε τρελαίνουν!
Τι είναι όλα αυτά που συμβαίνουν; Απλά παρακολουθείς μέσα απ’ τα μάτια της ψυχής σου…αποσβολωμένος!! Οφθαλμαπάτες;; Αυταπάτες;;;
Πόσα χρόνια έχει να περάσει άνθρωπος από εδώ;;
 
Βγαίνουμε σ’ ένα ξέφωτο και σταματάμε για ανασύνταξη δυνάμεων.
Τι έγινε; Που βρισκόμαστε; Α! Επιστρέψαμε στην πραγματικότητα. Βλέπεις τα Δωμάτια και την Αυλή, την άσφαλτο και την Εγνατία. Η διαδρομή έχει ακόμα 6,5km για να φτάσεις στη Μουσθένη, τον προορισμό μας.  Κατηφορίζεις μέσα από πέτρες και μικρά νεροφαγώματα.
                Μέσα στο πράσινο ξεπροβάλλει η Μουσθένη. Την διασχίζουμε και συνεχίζουμε για Μεσορόπη όπου υπάρχει ένας μικρός καταρράχτης και το μονοπάτι που περνά  πλάι του, καταλήγει μετά από 5km σ’ ένα σπήλαιο.
Φτάνοντας στη Μεσορόπη έχει ταμπέλες που σε οδηγούν στην αρχή του μονοπατιού.
Ο καταρράχτης είναι μικρός, μέσα σε ειδυλλιακό όμως τοπίο και στη λιμνούλα του κολυμπούν μερικά παιδιά του χωριού προφανώς.
Κάναμε ένα μικρό κομμάτι του μονοπατιού προς το Σπήλαιο, περίπου χίλια μέτρα, απλά για να αγγίξει τα ρουθούνια μας η ευωδιά της νοτισμένης γης, να βγάλουμε και τις γνωστές απαραίτητες φωτογραφίες και γυρίσαμε διότι δεν επιτρέπεται να ξεκινήσεις τη διαδρομή μετά τις 17:30 για λόγους ασφαλείας και ήταν ήδη 18:30.
 
                 Επιστρέφουμε αμίλητοι, γοητευμένοι και εντυπωσιασμένοι από ότι είδαμε και γευθήκαμε. Στο μυαλό μου όλα ανακατεμένα, προσπαθώ να ξεχωρίσω την αλήθεια όσων αντίκρισα, από τα αποκυήματα της φαντασίας μου.
Μπα! Είμαι ονειροπαρμένος, δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα. Ισως όλοι οι άνθρωποι, κάποιες στιγμές, ειδικά όταν είναι φορτισμένοι ψυχικά, να αντιδρούν μ’ αυτόν τον τρόπο.
Ναι, αυτό είναι!
 
Κάπου, λίγο πιο κάτω, χάσαμε το δρόμο μας και σταματήσαμε να ρωτήσουμε μια κοπέλα του χωριού.
-«Από εδώ θα πάτε» μας είπε και με κοίταξε επίμονα.
Στα μάτια της αναγνώρισα το διαπεραστικό βλέμμα της…Μαινάδας στο βουνό….

Φωτογραφιες:

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]


Υ.Γ.: GPS Garmin 2595LMT. Η διαδρομή σχεδιάστηκε με Autodrive Hellas 3.05T. Επικουρικά ο Anavasi όσον αφορά την ποιότητα των δρόμων. 
Πάλι ο Autodrive είχε μεγαλύτερο δίκτυο δρόμων στη συγκεκριμένη τοποθεσία, αλλά δεν έχει κατηγοριοποίηση αυτών.

Υπεροχος Γιωργο σε ευχαριστουμε πολυ !!!

Ενα Like απο εμενα ειναι το λιγοτερο που μπορω να κανω ...

...μαγεία!...

Το μπράβο και το ευχαριστω ειναι λίγο .

+ Like

Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια!!!  

Δεν παίζεσαι Γιώργο!

Σ' ευχαριστώ Βαγγέλη μου!!
Βλέπεις η Ελλάδα μας είναι πανέμορφη και γεμάτη κρυμμένα μυστικά...!!!!!!!!

Γιώργο, ο λόγος σου είναι φανταστικός, έχεις γράψει ποτέ κανένα βιβλίο? Αν όχι, σκέψου το σοβαρά!

Συγχαρητήρια! Μας μετέφερες όχι μόνο τις σκέψεις και συναισθήματά σου, αλλά και επί τόπου μαζί σου ως συνοδηγούς!   

Σ' ευχαριστώ Πάνο μου!!!  


Για κάποιες τέτοιου τύπου περιγραφές...το παλεύω!! Για βιβλίο...δεν ξέρω αν έχω τέτοια δυνατότητα...  

Πολύ χαίρομαι για όσους από σας κατάφερα να τους κάνω να με ακολουθήσουν έστω και νοερά, σ' αυτό το ταξίδι!   

Δεν πήγες στην κορυφή;
Εκεί είναι όλα τα λεφτά!
Με καθαρή ατμόσφαιρα φαίνεται η μισή Ελλάδα, Βουλγαρία & μικρασιατικά παράλια!
Και δεν πήγα με κανένα τζίπ!
Με το cinquecento 900cc πήγα!

stelios.com έγραψε:Δεν πήγες στην κορυφή;
Εκεί είναι όλα τα λεφτά!
Με καθαρή ατμόσφαιρα φαίνεται η μισή Ελλάδα,  Βουλγαρία & μικρασιατικά παράλια!
Και δεν πήγα με κανένα τζίπ!  
Με το cinquecento 900cc πήγα!

Στέλιο δεν πήγα γιατί δεν θα βλέπαμε τίποτα συνταρακτικό λόγω της θολής ατμόσφαιρας που επικρατούσε εκείνη την ημέρα.
Προτιμήσαμε λοιπόν να μην σπαταλήσουμε άλλο χρόνο και να περιηγηθούμε στα ενδότερα του βουνού.

Αλλωστε αφού πηγαίνω 3 φορές τον χρόνο προς τα κει, μου είναι πολύ εύκολο να ξαναπάω όταν με βολέψει και ειδικά μετά από βροχή.   

Μπράβο Γιώργο ταξίδι και περιγραφή κορυφαία